De tijd tikt door en ik moet nog steeds mijn huiswerk maken

Wachten is een Rus niet vreemd. Vooral bij de metrostations zie je mannen en vrouwen rustig bij de uitgang staan, met een boekje in de hand of voor zich uit starend. Russen vinden het vrij normaal om een uur op iemand te wachten, blijkt uit een internationaal onderzoek, volgens docente Katya. In West-Europa gaat men na een kwartiertje zijn eigen weg en in de Verenigde Staten is dat na vijf minuten al. Ook als Nederlandse toerist ontsnap je niet aan deze volksaard. In dit land moet je geduld hebben. Dat begint al op het vliegveld bij de paspoortcontrole. Het duurt zo’n vijf minuten voordat de douanebeambte één stempel in je paspoort heeft gezet, terwijl ik toch echt minstens tien keer een stempelafdruk van zo'n ouderwets groot metalen ding hoorde. Ik schreef al over de voetgangers en de ‘groen is lopen - rood is stoppen’ doctrine. Hetzelfde geldt voor het metrostation. Hier staat vrijwel iedereen stil op de roltrap, soms met zijn neus in een boek gedoken. Wel netjes aan de rechterkant om eventuele haastige lieden te laten passeren; de roltrap omhoog is een ander verhaal want wie is er nu zo gek om die zestig meter over de trap omhoog te lopen?

De vijf minuten die je op de roltrap doorbrengt, bieden een prachtige gelegenheid om ongegeneerd naar de voorbijkomende passagiers te staren. Dat is normaal, want de andere rij doet precies hetzelfde.

Het metronet zelf is trouwens wél een wonder van efficiency. Iedere vier minuten vertrekt een metro om met een gemiddelde snelheid van veertig kilometer per uur door de metrogangen te vliegen. In de spitsuren zelfs nog vaker. Je kunt overal komen voor slechts vijftig cent, zolang je maar onder de grond blijft. Dat lijkt onaangenaam, maar de metrostations zijn mooi verlicht, schoon en ruim, zodat je claustrofobische gevoelens na het eerste ritje direct achter je kunt laten. Maar nu ben ik de draad in het verhaal kwijt aan het raken.

Op zaterdagmiddag besluit ik naar de Hermitage te gaan en sluit ik me, volledig geïntegreerd, aan bij de rij wachtenden. Na vijf minuten begin ik me desondanks af te vragen waarom de rij niet opschuift. Maar ja, niemand verroert zich, dus ik besluit ook maar als een mak schaap te blijven staan. Na een kwartiertje wordt duidelijk dat de bewaker voor de smalle ingang om de vijftien minuten een groepje mensen binnenlaat en dat het ongeveer een uur gaat duren om binnen te komen. Het jonge mannetje met zijn te grote grijze uniform en pet staat de rest van de tijd alleen maar een beetje te roken, te telefoneren en vooral erg chagrijnig te kijken (maar dat doet iedereen hier). Als ik na een uur en een kwartier eindelijk binnen ben, en aansluit bij de rij voor de kassa, is mijn eerste gedachte “nu gaat het gebeuren, ik ga eindelijk eens een écht oogverblindend mooi museum in”. Die gedachte wordt echter gelijk om zeep geholpen als ik aan de beurt ben om een kaartje te kopen. De verkoopster plaatst een bordje voor het glas waarachter ze zich verschuilt. “Pererif”. Ze snauwt door de intercom dat ze pauze heeft en wijst naar het bordje boven de kaartverkoop. Ieder uur heeft de dame vijftien minuten om haar benen te strekken. Het hokje verlaat ze niet eens in die tijd, ze zit gewoon geld te tellen. De hele rij bezoekers blijft wachten tot de vrouw weer gaat zitten. Ik ben compleet sprakeloos van het hele gebeuren en besluit een meisje in de andere rij maar even te vragen of ze een kaartje voor me kan kopen, ze staat immers bijna vooraan. Mijn conclusie is getrokken; als de Russen aan het werk zijn, is er van werkdruk niets te merken. Dat zie je in de Hermitage, maar ook op heel veel andere plaatsen wel terug. De twee roltrapbedienende dames die aan de basis van iedere metro-ingang zitten, zouden in de praktijk moeten bepalen wanneer welke van de drie roltrappen mensen naar boven dan wel naar beneden brengt, afhankelijk van de drukte op dat moment. Het komt mij op het eerste gezicht al onlogisch voor dat daarvoor twee dames noodzakelijk zijn, maar het is al helemaal vreemd dat ons metrostation nog steeds maar twee werkende roltrappen lijkt te hebben, waarvan er toch één omhoog moet en één naar beneden. Ook op straat zie je de verkoopsters van flesjes cola en ijs nog net niet slapend over hun karretjes heen hangen en als je een koffietentje binnen loopt, komt de serveerster zuchtend overeind om te informeren of je wat wilt hebben. En als dan ook nog duidelijk wordt dat je een buitenlander bent, brengt ze iets van een “ah” klank voort en sloft ze naar een collega om het die maar te laten afhandelen. Russen hebben geen vertaling voor het woord ‘deadline’. Deadlines bestaan namelijk niet hier*. Het werk komt wel een keer af, of dat nu over een week, over een maand of een jaar is.

*Ik realiseer me opeens dat het Nederlands eigenlijk ook geen goede vertaling biedt.