Wednesday 27 May 2009

Hoe je de beste tijd van je vakantie doorbrengt in een computerwinkel


Uiteraard zijn niet alleen mijn foto's van de uiteenlopende stadstaferelen straks de moeite van het bekijken waard. Vanmiddag hadden we een bezoekje gepland aan dé tentoonstelling over het werk van de beroemde fotograaf Boris Smelov. Zijn foto's hangen in de Hermitage, om precies te zijn in het 'General Staff Building' tegenover het Winterpaleis en tonen het St. Petersburg van de jaren zeventig en tachtig (Leningrad). Eenzame mensen die hij op straat ontwaarde, onder een dikke laag sneeuw bedekte bruggen, maar ook geometrische patronen in de Italiaanse en Franse architectuur waardoor deze stad onder de naam "Venetië van het noorden" zo beroemd is geworden. Indrukwekkend en met deze link ook voor de lezer binnen handbereik: http://www.pbase.com/belyaevsky/boris_smelov

Op weg naar het centrum wilde ik echter eerst een computerkabeltje terugbrengen naar de winkel. Daar kwamen we toch langs op weg naar het metrostation en ik dacht bij mezelf, ach, waarom niet nu nog even, dan hebben we dat maar gedaan. Dat bleek een verkeerde inschatting. Terwijl het gezelschap buiten in de zon stond te wachten, ging ik op zoek naar iemand die me kon helpen. Na vier werkloze, vermoeid uitziende, maar toch enorm verveelde, computernerds te hebben aangesproken, was er eindelijk eentje bij die me te woord wilde staan. Ik vertelde dat ik het kabeltje terug wilde brengen en dat ik het aankoopbedrag terug wilde krijgen. Oei.

Dat was een moeilijke vraag. Eerst moest ik maar eens uitleggen waarom. Toen eenmaal duidelijk was dat ik de dag erna wél de goeie kabel had aangeschaft (in dezelfde winkel, godzijdank had ik dat bonnetje óók bewaard), en deze kabel wel de juiste stekker bezat, haalde het ventje zijn supervisor. Toen werd het pas echt leuk. De man keek me streng aan en zei dat ik maar iets anders moest uitkiezen voor dat bedrag. "We hebben een hele winkel vol, er zit vast iets tussen wat je leuk vindt." Tsja, dat kan allemaal wel zo zijn, maar zulk soort uitspraken maken mij alleen maar fanatieker. Een foute inschatting; ik had mijn trots opzij moeten schuiven. Maar ik ging er natuurlijk vol tegenin. Zuchtend, kreunend en steunend gaf de supervisor het jongetje de opdracht om dan maar een stapel formulieren tevoorschijn te halen. Of ik mijn paspoort ook bij me had? Gelukkig waren we opgedragen te allen tijde een kopie van het paspoort bij ons te dragen. Het eerste formulier was met een beetje fantasie zo ingevuld. Ik deed alsof ik het allemaal wel snapte en vulde hier maar mijn geboorteplaats in en daar maar mijn achternaam. De puber verdween met het formulier naar boven. Vijf minuten zei hij nog. Ach, hij lachte tenminste vriendelijk. Dat is al heel wat hier. Toen hij uiteindelijk terugkwam vroeg hij om het kopie van mijn paspoort, waarmee hij dezelfde trap op ging, als vanwaar hij net terugkwam. Om nog een kopie te maken. Nog eens een tijdje later kwam hij terug met de formulieren om er, tezamen met het bonnetje, een nietje doorheen te jagen. Dat duurde ook even, want de nietmachine stond niet echt binnen handbereik. Een collega moest eraan te pas komen om hem het apparaat aan te reiken. Het dossier verdween daarna weer onder begeleiding naar boven, weliswaar met een omweg want het jongetje zag opeens een hele aardige collega staan met wie nog even moest worden gebabbeld. Ik deed ondertussen héél, héél erg mijn best om niet té ongeduldig te raken. Maar ik kon een zeker neiging tot geïrriteerd om me heen kijken niet onderdrukken. Maar hij kwam even later toch glimlachend naar me toe gelopen met een stapel nieuwe formulieren. Of ik hier, hier en hier nog even mijn handtekening wilde zetten. Ik dacht dat het hele verhaal nu wel eindelijk tot een bevredigend einde zou komen, dus ik krabbelde snel wat op de papiertjes. En toen, moest er nog worden gestempeld. Zucht. Stempelen, wist ik al, duurt ook lang in dit land. Eerst moet met veel omhaal de stempel in de lucht worden opgetild, om vervolgens met een resolute beweging op het papier te worden gedrukt. Als dat is gelukt, dan moet de stempel nog drogen. Dan is het ten slotte nog nodig dat mijn driedubbel geautoriseerde verzoek tot restitutie van een schamele 8 euro nog door de supervisor wordt geaccordeerd. Dit alles duurt lang. Heel lang. Maar als het slungelachtige personeelslid uiteindelijk terugkomt met de roebels, bedank ik hem uitbundig. Respect voor de Russische computerzaakmedewerker! Hij die het allemaal maar doet voor de klant, terwijl zijn collega's nog net zo verveeld als een half uur eerder naar de klanten staren!

No comments:

Post a Comment